Hoe bescherm je je kind tegen het toenemende geweld die in de maatschappij lijkt te ontstaan?
Hoe bescherm je je kind die van zichzelf al angstig is zonder de angst te triggeren?
Hoe bescherm je je kind die in vele opzichten anders is in een maatschappij waarin anders zijn niet altijd geaccepteerd wordt?
Nederland is een tolerant land, toch is er duidelijk een probleem voor mensen en jongeren, zelfs kinderen die anders zijn dan de norm? En wie bepaald die norm?
Je wilt je kind bewust maken van eventuele gevaren zonder je kind bang te maken. De naast wil je niet triggeren, de buitenwereld en maatschappij wil je niet als gevaarlijk bestempelen. Maar wetend dat je kind op dit vlak, het anders zijn, heel erg kwetsbaar is zorgt dat je uit bescherming toch iets moet.
Waar zit er een scheidingslijn tussen loslaten en beschermen? Hoe kan je je kind vol vertrouwen los laten en de ruimte geven terwijl ze duidelijk niet weerbaar zijn tegen deze maatschappij.
Thuis bespreken we wat er speelt zonder het eng te maken, maar tussen bewust maken van en bang maken zit een heel dun fragiel lijntje.
Thuis leggen we uit waarom bepaalde dingen niet alleen mogen, maar dat we wel samen nadenken over wat wel kan. We praten er open over en toch zie ik aan de blik van mijn kinderen dat wat ik zeg niet volledig binnen komt, niet begrepen wordt. Want hoe leg je uit dat die leeftijdsgenoot misschien wel niet accepteerd dat je anders bent? Hoe leg je uit dat vervelend opmerkingen negeren, wat je geleerd hebt, op sommige zelfs als een rode vlag kan werken? Hoe leg je uit dat de paar vrienden die ze hebben net zo kwetsbaar zijn als zij zelf.
Zaterdag stap ik in de trein met mijn dochter vol in cosplay, waar ze zichzelf helemaal roze voor maakt. Met haar regenboog tas. Haar blik gericht op haar eigen wereldje. Zo kwetsbaar maar gelukkig niet alleen. Zij hoopt nieuwe vrienden te ontmoeten die in onze omgeving wonen. Ik hoop haar te kunnen beschermen tegen de maatschappij die haar niet begrijpt en als ‘anders’ bestempeld.
