Een gesprek met iemand zette me aan het denken. Waar loop je eigenlijk het meest tegen aan; het anders zijn, voelen, denken of reageren, of juist de manier waarop de maatschappij die op het anders zijn, voelen, denken of reageren reageert? Wat doet de reactie van een ander met jouw of jouw kind?
Toen ik jonger was voelde ik me wel altijd anders, en hoewel ik op de bassischool niet altijd geaccepteerd werd vonden over het algemeen de meeste mensen mij lief. Letterlijk lief, want dat kreeg ik altijd te horen. Ook in de pubertijd was ik dat lieve meisje. En soms bij nieuwe contacten “Je bent best raar en vreemd, maar dan op een leuke positieve manier” Ik had geen idee wat ik deed, maar ik liet een indruk achter die anders was, maar blijkbaar werd dat door mijn uitstraling positief bijgedraaid. Ook bij mijn dochter zie ik dat vaak gebeuren. Maakt niet uit wat ze doet, wat ze draagt of welke kleur er die dag in haar haar zit. Haar uitstraling geeft het een positieve draai. Een stukje van haar magie noem ik het altijd. Iedereen kent haar, herinnert zich haar als dat aparte meisje, maar op een positieve manier. Ze was het vlindertje dat overal langs fladderde op de peuterspeelzaal, in haar eigen wereldje, maar daarbij bij iedereen een lach achter latend.
Maar wat als je hetzelfde stukje anders zijn bezit en je niet dat stukje magie bezit… Dan wordt dat andere gedrag, die andere denkwijze ineens heel anders geïnterpreteerd. Ook die kant heb ik voorbij zien komen. Ik was naast de moeder van dat schattige meisje ook die moeder van dat jongetje dat zo agressief kan reageren, die een stoel door de klas wilde gooien of in meltdown in een winkelcentrum zorgde voor een flinke opstopping. En geloof me dan krijg je geen positieve reacties. Mijn kind dat uit een moeilijk moment kwam langzaam hoorde dan negatief commentaar, in plaats van positief.
Wat doet de reactie van de maatschappij met een kind, met een persoon. Het verschil in reactie doet iets met je. En is vaak zo ontzettend oneerlijk. Bij een meltdown zie ik in onze situatie 2 verschillende explosies. Bij de een enorme paniekaanval die beantwoord woord door anderen met ach meisje toch. Bij de ander een meltdown die gepaard gaan met nogal expliciet taalgebruik en gericht zwaaiende armen en benen, die door andere wordt beantwoord met wat een onopgevoed kind, wat een rotjoch. Als je zelf een moeilijk moment hebt wat zou je dan willen horen? Niemand die ziet dat dat “rotjoch” daarna intens verdrietig is, want hij wil dit niet, hij wil niet zo reageren. Overigens zijn alle goed bedoelde woorden voor mijn dochter dingen die bij haar totaal niet binnenkomen.
De negatieve reactie keer op keer op keer, dat doet iets met een persoon. Als iets maar vaak genoeg gezegd wordt ga je daarin geloven. Als je vaak genoeg hoort dat je dat rotjoch bent, het toch niet kan, niet opgevoed bent etc. dan ga je daar zo in geloven dat je gedrag er alleen maar meer naar gaat staan.
Nu zijn dit nog duidelijke voorbeelden, maar wat als je kind ergens is en alleen maar hoort: “je kan dat toch niet”, “je kan je ook nooit gedragen” maar ook “wat doe je raar” of “ik begrijp jouw niet”. Die woorden nestelen zich als de waarheid in hun hoofd, en krijg ze daar maar weer eens weg.
Te vaak komt het voor dat er eerst naar het gedrag gekeken wordt, laten we nu eens starten naar het kind achter het gedrag te zien, en het stukje magie van elk kind te vangen. Positief benaderen krijgt sneller een positieve reactie en dan is anders zijn misschien zo gek nog niet maar vooral lekker uniek!
