Het kleine meisje in haar geniet. Geduldig zit ze op de grond te kijken naar de pinguïns. Wanneer ze eindelijk het water oversteken, waggelde ze even vrolijk ( op veilige afstand want ze wil ze zeker niet bang maken) met ze mee. Bijna als in een meditatie met haar tekenblok is zo een uur voorbij.. terwijl ik geniet van haar en de pinguïns komen en gaan de mensen die even naar de pinguïns kijken en weer gaan… Terwijl we naar de rode panda’s lopen, waar we vervolgens ook zeker 45 minuten gewoon zaten te kijken en te tekenen zegt ze :” wat fijn hè mam, dat je als je moeder wordt gewoon leert in het ritme van je kind mee te gaan, de moeder van die peuter net was dat nog aan het leren” ( iets met een peuter en een steen waar die heerlijk op zat en moeder door wilde.). Ik antwoord dat ik dacht dat dat inderdaad zo was, maar dat ik nog niet zo lang geleden leerde dat dit niet een les is die elke ouder makkelijk leert. Hoe fijn zou het zijn als we dit automatisch zouden leren.. en tuurlijk soms lukt het me ook even niet, tel ik tot 10 of 100 en probeer ik het weer op te pakken. Maar het is geheel tegen de snelle, prestatiegerichte maatschappij in.. en juist dat laatste maakt me angstig voor de toekomst… Want juist dat rustig meegaan in haar flow is zo hard nodig….
