Ik zie een prachtige zin op snapchat verschijnen, prachtig maar donker. Prachtig maar pijnlijk. Over donkere gedachten, maar met daar tussendoor wat lichtpuntjes. Waar ik normaal een persoon dan een warme gedachte wil sturen, een arm erom heen weet ik dat ik dit in dit geval niet kan. Dat deze persoon het zelf wil aankunnen, zelf wil oplossen, en soms mogen de vrienden van die persoon er bij helpen. Maar op die donkere momenten ben ik niet degene die mag helpen. Het doet pijn want ik wil zo graag want die persoon is mijn kind.
Ik zie een prachtige foto, prachtig maar niet vrolijk, prachtig maar met een subtiel randje. Een foto van een persoon die zo graag wil genieten, en dit keihard probeert. Waar ik normaal een persoon dan op de foto wil krijgen met een stralende lach, twinkelende ogen weet ik dat nu even niet mogelijk is. Deze persoon werk keihard, vecht, probeert te vermijden, maar pakt dan weer op. Om dit donkere sluier weg te jagen. Ik wil dit over nemen, maar dit kan ik niet, niemand kan dit, dit moet de persoon zelf doen wil het echt helpen. Die persoon is mijn kind.
Ik zie vrouw, sterk maar zo moe. Sterk maar soms zo gefrustreerd. Een vrouw die knokt. Die vecht voor haar kinderen en ze wil helpen en begeleiden waar ze kan. Ik zie een vrouw die verdriet voelt maar dit niet toe wil laten. Ik wil deze vrouw steunen, maar duw het weg want haar verdriet valt weg bij de worstelingen van haar kinderen. Ik wil een arm om die vrouw heen slaan en zeggen dat ze het goed doet, maar het lukt me niet. Die vrouw dat ben ik.
