oms word je overspoeld door het gevoel dat je zoveel meer voor je kinderen wil. Je wilt ze een onbezorgd leven geven. Geen zorgen, een fijne veilige plek en alle kansen op een optimale ontwikkeling. En realistisch kan je je kind niet voor alles beschermen en kan een kind van bepaalde tegenslagen echt veel leren, maar er zijn tegenslagen en tegenslagen. En op dit moment wil ik eigenlijk gewoon schreeuwen: “STOP!”. Ik ben even klaar met tegenslagen, ik wil blijven genieten van de kleine stapjes die we maken zonder weer neergeslagen worden tegen de grond. Want zo voelt het soms letterlijk. Maar het allerbelangrijkste vind ik dat elke keer het ten koste gaat van het zelfvertrouwen van mijn kind en soms zelfs kinderen. Als je iets hoort wat zo oneerlijk is, en je niets kan met je emoties, Hoe leg je het uit aan je kind als je het zelf al niet kan begrijpen. Hoe leg je het uit als ze vragen waarom het bij hen nooit makkelijk lijkt te gaan. Ik weiger te zeggen dat je krijgt wat je aankan, want dat gezegde is de grootste onzin die er bestaat en een enorme dooddoener. Hoe leg je uit aan je kind, dat het soms gewoon echt niet eerlijk is.
Het liefst wil ik uitschreeuwen kunnen we het nu een keer wat makkelijker maken, kunnen we weer een stukje van de onschuldige kijk op de wereld terugbrengen. Kunnen we al is het maar even weer een glimp zien van mijn zoon die intens van iets kan genieten zonder angst. Of even weer een momentje waarop mijn dochter aan werkelijk iedereen de pracht van de wereld wil laten zien. Een wereld zonder tegenslagen, een wereld zonder trauma, een wereld waarin ze geaccepteerd worden zoals ze zijn. Dat er echt naar hen geluisterd wordt en hun woorden als waardevol worden beschouwd.
En misschien is het voor mij nu allemaal even nogal donker, en heb ik ook gewoon behoefte aan wat licht en ruimte. Een ruimte die op dit moment erg klein is, zoals zovele. Maar door oplaaiende trauma’s en oneerlijke gebeurtenissen ben ik er even klaar mee. En zou ik eigenlijk gewoon even een dag wensen voor mijn beide kinderen waarbij ze even weer echt voelen dat wat zij zeggen, en wat zij doen wel belangrijk is en wel telt. En dat niet alleen ik, en de mensen die heel dicht bij ze zijn ze geloven, en in ze geloven. Maar dat ook andere kunnen zien wat voor prachtige en bijzondere kinderen het zijn.
