Waarom gaan we op zoek naar een diagnose?
Waarom laten we een kind testen? Waarom willen we duidelijkheid waar gedrag vandaan komt? Waarom kan je opgelucht zijn als er een diagnose uit onderzoeken rolt?
Vragen die ik maar met 1 antwoord kan beantwoorden; “We gingen op zoek omdat we een zo mooi mogelijke toekomst en dus ideale ontwikkeling wensen voor ons kind”.
Wanneer er sprake is van “moeilijk gedrag” en je daar na een zoektocht van soms wel jaren eindelijk een uitleg voor kan geven omdat je die diagnose hebt. Wordt dit vaak gezien als gebruiken van een excuus. Maar is het een excuus voor het gedrag of probeer je die uitleg te geven? Wanneer je gedrag uitleg met de woorden; “Hij/zij heeft autisme daarom doet hij/zij dit.” zal men het als een excuus zien. Ook al weet je al ouder misschien beter. Ik leerde mezelf aan: ”door haar/zijn autisme is hij/zij overprikkeld/overvraagd/gespannen en daardoor laat hij/zij dit gedrag zien”. Even die extra uitleg schijnt nodig te zijn, uitleg waar je eigenlijk de tijd niet voor hebt, want op zo’n moment heb je alle aandacht voor je kind nodig. Maar de volgende keer in de speeltuin of op het schoolplein wil je dat je kind weer een eerlijke mogelijkheid krijgt tot spelen, dus steek je dat stukje extra energie er maar in. Want met alleen hij/zij heeft autisme kom je vooral vooroordelen tegen. Want het kindje van de nicht van de buurvrouw heeft ook autisme en die is wel opgevoed. Of de mededeling, ja als ik zeg dat mijn kind autisme heeft hoef ik ook niet op te voeden. Daar krijg ik nou de kriebels van. Mijn kinderen zijn namelijk wel degelijk opgevoed, ze weten hoe ze zich moeten gedragen, alleen soms lukt dat niet. En geloof me dat raakt hen nog meer dan u denkt. Na een meltdown is mijn zoon bijvoorbeeld in tranen, want zo wilde hij het niet, en toch kon hij het niet tegenhouden.
1 maal heeft mijn zoon gezegd; “ja, dat kan ik niet hoor want ik heb ADHD” en die ene keer heb ik uitgelegd dat ADHD hebben niet betekend dat je iets niet kan, maar dat het moeilijker kan zijn, maar je het alsnog moet proberen. Want ADHD en autisme zijn geen excuus, maar maken het leven soms wat moeilijker.
En wanneer ik mijn kinderen leer dat het geen excuus is, waarom zou ik het dan zelf als excuus gebruiken? En wat haal ik eruit als ik het als excuus zou gebruiken. Mijn kinderen mogen net zo goed niet schelden, schoppen, slaan, schreeuwen en noem maar op. En toch gebeurt het, al het echt niet meer lukt, als hun hoofd overloopt en helder denken niet meer lukt. En zeg eerlijk, als u met een hamer keihard op u vinger slaat, bent u dan helder van geest om “oeps dat deed zeer” te zeggen of komt er dan ook een woord uit wat u normaal niet zou zeggen?
